Septembro 2010

30-9-2010

tardes con margueritte

ela é unha amable velliña diminuta
que vive rodeada de palabras
el é un gruñon adulto grandote
que das palabras non se fia

no seu banco do parque
nas tardes ela le a sua novela
en alto para poder oirse
noutra hora da tarde no mesmo banco
el ponlle nome a cada unha
das dezanove pombas dunha bandada

a diminuta margueritte
e o grandote germain
atopanse unha das suas tardes
no seu banco do parque
e comparten as suas soedades

ela le en alto agora para el
e fálalle do autor da novela
e das suas estrañas palabras
el presentalle as dezanove pombas
que ela coñecia sen saber o nome
e que tamen son palabras
…..


pipas 28 de setembro


palabras sobre as primeiras secuencias
da pelicula
mis tardes con margueritte

do director jean becker baseada
na novela de marie-sabine roger


28-9-2010

folga xeral

folga xeral
reflexions o dia antes


folga xeral
fálase da folga xeral
e tentar tentouse
pero de xeral ten pouco
e moito de folga dividida

como se puido combocar
con tantos meses de antelacion ?
que estratexia e ética é ésta !?

o dereito a folga
e o dereito ao traballo
e onde está o dereito
ao traballo xusto e digno

alguns non estamos
contra a crise e os gobernos
estamos contra o capitalismo

o cronista desde
unha cidade obreira

26-9-2010

o pochote e os indianos


 

na saida da miña cidade
cara o norte algo afastado da costa
na porta da casa
dun posible indiano pobre
atopei un fermoso pochote
árbore da altura de dous andares
que xa tiña visto varias veces
pero que antes non coñecia nen reparara nela

ai o pochote e as suas espiñas
a ergueita arbore sagrada
das culturas de oaxaca

ai esas sementes que trouxeron os indianos
esas arbores que medraron á par de fillos ou netos
na porta da sua casa ou finca
esas palmeiras araucarias aguacatais pochotes ...

 

por teis  setembro 2010

 

tempo despois falei co señor da casa

e árbore viña da argentina e debe ser

un ceibo ou pochote do paraná pois

 

 

 

 

24-9-2010

esnaquizo soños grandes

Esnaquizo soños grandes na nostalxia
e creo faragullas brillantes
nas horas lenes e solleiras
non son profeta , nin profeso
a relixión suspensa na materia

Porén, claudico na chegada doce
do morcego frutífero e circular
que adormece na cova
soterrada no asoballamento
de centos de anos
tristeiros e escuros

E durmo, chea de lúa
agardando o raio transparente
no fogar de Breogán

rosanegra

poeta de penultimo acto
colectivo que mañan as nove da noite
no café uff negra sombra
organiza un círculo poetico aberto



24-9-2010

ao vento

shelley
agora estamos todos mortos
dunha ou doutra maneira
estamos mortos
nunha praia ligur
onde podíanse
asalos peixes
enriba da area
sobre as teas de madeira
queimase o teu cadáver
poñendo definitivamente
rumbo á tormenta
un barco navegando polo pranto
e sen embargo
estamos todos mortos
dunha ou doutra maneira

MORTOS.

(non se acepta duelo)

enrique leirachá

texto publicado
no libro acción poetica
do colectivo penultimo acto

24-9-2010

intúense faces

Intúense faces
Unha difusa formación de sombras
aparece nun abafado vidro
Liñas brancas superpostas
delimitan espazos na supostamente
existente, imaxinábel ventá

Poderian ter ollos cor mel
Poderían posuir unha identidade
e ás veces, fincar os pes no chan
coma ti, coma min

Mais neste momento soninamovíbeis
acubilladas siluetas, esbozadas nunha tea de liño
Non obstante, cando pecho os ollos
acho que hai un café con moito azucre
pendurado no anteroposterior das miñas meniñas

cruz martínez


poema do libro accion poética
do grupo penúltimo acto
penultimoacto.blogspot.com


23-9-2010

pregao

olha a estrela de alba
chama da manhá

ó manhá, o teu abraço
oxalá
me nao apague
a paixao na minha alma

ó paixao
nem a manhá
apaga a luz que tem a chama
do teu belo olhar

já é hora da chamada
alto cantei

francisco ribeiro

letra do violoncelista e segunda voz
da formacion dos primeiros cinco discos
do grupo portugués madredeus
francisco deixounos a pasada semana

21-9-2010

cantor da terra adentro

,

  cantor da terra adentro
palabra das pobres vilas e aldeas
dos cursos medios do rio ebro
cantor ben adentro da terra

a mochila ao lombo e o camiño
camiñar entre raices e memorias
unha casa un vello pombal
unha arbore un paxaro un asubio
e os versos que fan historia

e o camiño tamen leva a cidade
unha travesia chea da atrancos
e un destino cheo de trampas
que o mestre as foi safando

cantor de terras e cidades
que fixeche un camiño mais longo
institutos barriadas e fabricas
os cantos que fan historia
a guitarra en parques e auditorios


desde a beira do mar
entre veran e outono

para josé antonio labordeta
mestre contador camiñante
o teu andar seica parou
pero aí segues contando


 


21-9-2010

letra de labordeta

caminaremos

caminaremos hasta el instante
en que en la lluvia crezca la libertad
sobre los campos sobre los tejados
sobre la esperanza y en soledad
sobre los espantos sobre las nostalgias
sobre los espacios crezca la verdad

caminaremos hasta la aurora
en que en el viento renazca la igualdad
entre los hombres entre las palabras
entre las jestas entre cada cual
entre las manos entre los rostros
entre los labios renazca la verdad

caminaremos hasta el momento
en que las manos sean fraternidad
de pueblo a pueblo de isla a isla
de casa a casa de ciudad a ciudad
de viejo a joven de amor a amante
de padre a hijo sea la verdad

caminaremos hasta el momento
en que las manos sean fraternidad
caminaremos hasta la aurora
en que en el viento renazca la igualdad
caminaremos hasta el instante
en que en la lluvia crezca la libertad

jose antonio labordeta


polifacetico creador aragonés
finado este pasado domingo
letra do seu disco
cantes de la tierra adentro


19-9-2010

moeda de cámbio

Quando um pasa a ser moeda de cámbio
E perde a sua condiço de pesssoa
A frialdade do vazio absoluto
Albisca-se preometedora

Seis metros de queda livre
a angustia dos minutos precedentes
ea trajectória fatal

...e depois nada
o resto nom é assunto teu.

Precipitar o final.
Porque o resto da tua história
Nen paga a pena conhezê-la
Porque apenas se trata de forzar a descida
Numha gráfica soluçom final
Redentora
Oportuna

O frío da manha fai honor á despedida
acompanha o final perfeito
esse no que nada sugire
que deixes algumha cousa atrás que pague a pena

e a ría brava é um monstro famento
fero e pestilente
que te engolirá
com umha violência implacável

...e o umbral é questom de um instante escasso;
apenas salta e esquece

ramiro vidal


texto de sétimo andar, poesía alén
libro colectivo de nove poetas
presentado onte en vigo

19-9-2010

panificadora

vella e abandonada panificadora

entre o castro e o casco vello

o inmenso forno que amasou pan

que amasou vidas e soños da comunidade

vella e abandonada panificadora

sempre ollando para o tamen golpeado mar

edificio espacio esporadico dalgun sen teito

dalgunha esmoleira dalgun corpo abandonado



vella e abandonada panificadora

entre o casco vello e o monte castro

paredes que chamaron polos grafiteiros

e outras mais altas que chaman a escalada

vella e abandonada panificadora

irmán da fabrica de massó e tantos outros

templos modernos da arquitectura civil

que foron derrubados pola sen razon



vella e abandonada panificadora

entre a cova dos ratos e o noxento concello

agora amasando fantasmas e propostas

e outros sempre amasando especulacion

vella e abandonada panificadora

as paredes os patios as sas os silos

e a cheminea espacios que cecais chamaron

a unha okupacion social do edificio



e en maio do 2007 houbo nesta construccion

unha reclamacion publica do espacio

por persoas de diversos centros sociais do pais

e foron botados pola amable policia

baixo a ameaza dun brutal desaloxo

e seguiron o encontro noutro espacio

con mui pouca repercusion publica



vella e abandonada

e golpeada vella panificadora


manolo pipas



de sétimo andar, poesía alén

libro colectivo da porta verde

presentado onte na cova dos ratos




18-9-2010

0. a caída

.

  0. a caída

a cidade escondiase
na garante
dos seus vicios

e

non puido haber
berros
nin dor nin súplica.

chegou o tempo

a sombre terrible dos titáns
agardaba para
devorar os corpos inermes
polas calexas

con ansia de séculos

fóronse apagando
de a pouco
as luces
e as fogueiras todas

a cidade
caeu.


maria n soutelo


autora de sétimo andar, poesía alén
libro colectivo presentado onte en vigo