Outubro 2010

somos un pobo
con columnas de vento
con portas estuarias
con risas de chuvia
con cantos de alén-terra
con vertebras de chumbo
con mascara mortuoria
con lámparas de barro
con cancelas de lume
con uñas nudosas

…..

os nosos ollos son de pedra
as nosas cellas son de pedra
as nosas bágoas son de pedra
e as nosas flores son de pedra
flores en forma de cicatrices azuis
flores das cascadas, flores das lagoas
flores magnificas e silenciosas
flores coma raiolas de luz
e coma graus de xermolar
que disolven as ruinas calcinadas
coas suas palabras á deriva

…..

é certo
que todo se pon de acordo
que todo se consume
na calma serena dos laberintos da morte

vólvome a encontrar
no xermolar conxugadodo sol e mais da neve
na flora máxica das lumeradas
no eco ciclico das estacións peninsulares
descubrome
recen nacido
nos primeiros pasos do ano novo

paol keineg

  nesta beira do rio
no baixo minho a auga
traza estas efímeras formas

. . . . .

efimera e escondida
a tua pegada

imborrable este camiño
que facemos xuntos

.

a muller molla os pes
olla para a outra beira
e camiña ribeira arriba
entre os salgueiros e a auga

cara onde vai contra o rio
neste pequeño espacio de tempo?

a muller volve por min
.

baixo minho
hai uns dias