Marzo 2012

Abrimos as portas

e logo de pedir permiso

e ofrendar con flores,

galletas, augardente e canto

comezamos a procura

da cornamenta luminosa

de Watemukame.

Xa se discernía 

o novo ciclo-mundo,

á sombra do huizache,

baixo a atenta mirada

de todo o sagrado lugar.

A intelixencia do Universo

a propiciar revelacións durmido,

e alí estabas con toda a plenitude árida

para sanarme, para limparme

leváchesme en peregrinación

ao país de Wirikuta.

Deixando a codia

para ir ó miolo

no centro da nada

na plenitude

contoume o meu pai que antes
de eu nacer algunha vez ao sair do choio
cos compañeiros viña a este bar a tomar algo

contoume a miña nai
que de nova viña ao hipólito a buscar viño
para levarlle ao meu tio e aos compañeiros
que aki perto traballaban nunha zapateria

moitos anos despois hai duas semanas
eles voltaron a este bar e falaron co hipólito
de como os obreiros viñan ao bar
a que lles quentaran a comida
e mercaban viño e jasiosa
e falaron da vida do barrio daquela
e lembraron como ese home
que está detras da barra sendo neno
correteaba co seu irman por este bar
e logo me dixo a miña nai
cando abriu o hipólito foi un aleluya
era o bar mais moderno dos arredores

manolo pipas

ai bar hipólito vello bar
contame un pouco da tua historia
atravesache cincoenteseis anos
sen moverte nada das travesas

ai bar hipólito vella casa
agora como un pub como un cafe
pero as baldosas que te delatan
e aquel tempo do cafe de calcetin

ai bar hipólito do barrio das travesas
naceche bar de comida para os obreiros
a barra segue case igual faltanos a cociña
e á beira da cheminea está agora o piano

ai meu bar hipólito que me contas
conto catro ventanais duas entradas
unha porta parece que nunca se abre
e a outra porta non se quere pechar

travesas non é o nome vello da praza
coma moitos pensan nen o nome
ven das travesas do tranvia
travesas era este grandote barrio de coia
xa hai cincocentos anos o lugar
para atravesar de coia para vigo