Novembro 2019

30-11-2019

a lua pensa na terra


                     a patricia 

rico o sistema solar
o sol venus terra lúa...
todos eles a rodar

a terra vai ben coa lúa
día e noite dando voltas
satélite din da segunda

a lúa chiquita e grande
pensa na irmán maior
nestes anos tan distante

a lúa mira pra terra
- tolos andan os humanos
estragando o seu planeta

terras augas firmamento
teñen moi ferido o clima
xa perdimos moito tempo

vaise quentando o planeta
do capital e o consumo
somos coma marionetas

- terra planeta querido
que é o que tanto che doe
- todo dos andes ao miño

- terra naiciña querida
millóns de homes non merecen 
ese aire que respiran

manolo pipas



29-11-2019

o barco e o cantor

 

                  a xaime rivas


cantor do playa girón
con guitarra mariñeira
entre bodega e cuberta
el foi pescando cancións,
salgados son os seus sons
as palabras os acordes
amores e sin sabores
da illa e dos continentes,
ese silvio consecuente
seguidor dos seus maiores

manolo pipas


28-11-2019

leo e escribo


nun café panadería
séntome nunha mesa
pido un licuado de avea
saco os poemas de machado
e da mesa retiro
as plantas de plastico
que nos fan dano

leo e escribo

 

 

27-11-2019

chile atravesado


chile que longo pais
acompañado polo océano pacífico
atravesado pola cordilleira dos andes

atravesado chile
pola herdanza de pinochet
acompañado pola memoria de allende
acompañado polos versos de neruda
e os cantos de violeta e víctor
atravesado polas balas dos carabineiros…

 

 

22-11-2019

solidário zé mário


solitário e solidário
quería ser feliz, porra
exemplar vida e obra
comunitário zé mário

eses tempos e vontades
esas trovas consecuentes
vintecinco de abril sempre
intervençâo liberdade


erguidos cravos bermelhos

despiden  ao  creador

agradecemento  e  dor

polo mestre e companheiro

josé mário branco elexía

manolo pipas 



21-11-2019

bolivia


bolivia montañas e selvas
indíxena e mestiza bolivia
bolivia codiciada terra

 

 



19-11-2019

palabra boliviana


Nos quieren donde estábamos
hace años.
Nos quieren con la vista en el piso,
la piel como un símbolo de lo que no somos
porque no somos eso que quieren:
no somos carne de trabajo,
no somos manos sin cabeza,
no somos pies que ellos manejan.

No somos eso.

Somos río y tierra y bosque
y el tiempo entendido como un círculo.

Somos palabra
en lenguas que ellos no conocen,
lenguas
que suenan a agua, a correntada.

Somos
esta esperanza.

Por eso, porque nos quieren donde estábamos,
esta sangre,
estas calles manchadas,
este silencio
sembrado de grito,
sembrado de espanto.

Por eso.

Nos quieren donde estábamos
hace años, sí.

Pero nosotros
nos conocemos.

No somos eso.

Somos este paso conjunto,
este puño cerrado.

Somos esta manera de pensar la Tierra.

Y respiramos,
quinientos años después,
seguimos respirando.


Poema de Márgara Averbach
Bolivia, 10 de noviembre, 2019


 

14-11-2019

ventoleira


ventoleira de outono
desprendidas follas antes de tempo
non poden cair lentamente baixo a  árbore

 

 

 

10-11-2019

de mentira e insulto


a festa da demo-cracia
din do día das eleccións
ke insulto que mentira ese día   
especialmente nesta consulta

e eles os grandes candidatos
desafinados solistas de bandas
tocando e tocando as partituras
da post-franquista constitución   
miserables coas mans manchadas...

posdata
e tinya un borrador
ainda máis triste e duro



05-11-2019

aves urbanas


pardais pombas e gaivotas
pequenas medianas e grandes aves
nas terrazas dos bares buscando sobras

 

 

03-11-2019

ronco outono


outono
cantar ronco
e soños rotos