25-11-2010

a arbore e a asamblea


a arbore protexe
as casas o lugar as familias
coa sua sombra
a arbore coida da asamblea


cada persoa é como unha pola
desa outra árbore que é a comunidade
o grupo o colectivo a plataforma
a rede a asamblea a gran arbore


foto oaxaca 2-2006
versos galiza 11-2010


24-11-2010

o violin e a chela

o vello violin
e a violonchela moza
el de pe ela sentada
os arcos e as cordas
dous instrumentos irmans
o violin suspendido
e a chela pegada ao chan

horizontal o violin
e a violonchela en vertical
os dous arcos que se moven
facendo a perpendicular
melodias que te aloumiñan
danzas que poden desbordar

o cronista

alasdair fraser e natalie haas
onte chegaron de escocia
e na noite nos transportaron


24-11-2010

falo

Falo porque me peta
Porque quero, porque podo.
Podo porque practico, porque me arrisco,
Porque trabarme non me dá medo.
Falo para escoitar, para abrirme,
Para partillar.
Falo porque comunico, aprendo,
Falo porque enriquece.

Falo a pé na cidade, deitada fronte o mar,
Entre as sabas, na aula,
Facendo a compra, coa médica..
Falo cando me hablan:
Por que estraña máis que se
Hablan cando lles falo?
Ou hablan, e lles falo, e me chegan a falar.
Falo porque falan, e lles devolvo a fala.

Non é a fala nai,
Mais agora a fago lingua miña:
Cando falo,
Ah think na on the lang Scots miles,
The mosses, waters, slaps and stiles
That lie between me and ma sae-cawed hame.

Falando síntome acollida:
Inmigrante sí, mais non estranxeira.
Máis que fóra de Escocia, atópome dentro de Galiza.
Falo poque votan sen min,
Porque xa pouco blether,
Pouco falo escocés,
Abandonada lingua do meu pobo:
Desprezada igual por falantes e institucións.

Falo tamén pra as estúpidas,
Para ofrecerlles o meu espello ó medo,
Á desgaña, ó desprezo e ó peche.
Falo cando me peta, e cando non,
Hablo, I speak, ah blether.
Falo con vos.

tasha crofton

poema desta compañeira escocesa
que recitou en vigo na semana das letras

23-11-2010

memoria da miñoca

con papel e boligrafo
escribo no parque da miñoca
e aquí ao lado as veces
tamen publico neste soporte
desde a cafeteria do ventanal
sobre o propio parque

escribo no mesmo espacio fisico
onde hai quince anos ainda
plantabamos millo xudias cabazos
onde de cativos colliamos tritons
e apañabamos grandotas moras
e daqueles campos so fica unha arbore
o gran platano e a base do tronco
dun amieiro que secou e cortaron

os lugares do camiño da mina
o xuncal o camiño dos pozos
e tantos campos que tiñan
miles de chiquitas miñocas

no tempo dos magostos



22-11-2010

do vento seco a poalla

gostame este vento
seco de outono
dixecheme un dia
entre silencios e contos

tempo de outono tempo
no chan follas murchas
en montes que xunta o vento

outro dia gostabas da poalla
entre o xuncal e a miñoca
entre o bao e toralla

onte a noite

 

 

21-11-2010

a miñoca

a miñoca
é un animal pequeniño
animal pequeniño
pequeniño
iño



a miñoca
deste estraño parque

é un posible animal mui grande

ésta da foto é unha posible miñoca esculpida

que esconde parte da sua inmensa xigantesca medida


outubro 2010


20-11-2010

20 N

20 N
vinte ene
estas maisculas letras asi lemos
20 N
as letras dun maiusculo criminal
un numero e unha letra xuntos
20 N
camiñan coa memoria
seica da morte natural
do que tantas persoas inonentes
mandou torturar e matar
por la gracia de españa i de dios

sabemos que non descansa en paz

o cronista
na noite do 19
20-11-2010

nos llamarán a todos

me llamarán, nos llamarán a todos




… porque la mayor locura que puede hacer
un hombre en esta vida es dejarse morir
sin mas ni mas …


                                     sancho panza

1

Me llamarán, nos llamarán a todos.
Tú, y tú, y yo, nos turnaremos ,
en tornos de cristal ante la muerte.
Y te expondrán, nos expondremos todos
a ser trizados !zás! Por una bala.

Bien lo sabéis. Vendrán
por ti, por ti, por mi, por todos.
Y también
por ti.
(Aquí
no se salva ni dios. Lo asesinaron.)

Escrito está. Tu nombre está ya listo,
temblando en un papel. Aquel me dice:
abel, abel, abel . . . o yo, tú, él . . .

2

Pero tú, Sancho Pueblo,
pronuncias anchas sílabas,
permanentes palabras que no lleva el viento ..

                          blas de otero

autor de redoble de conciencia
e pido la paz y la palabra


19-11-2010

el equipaje del destierro

tu me preguntas como fue el acoso aquel que obtuve
metes la lengua en mi cabeza, en mi pesar, en mi algo
y bien te dejo suponer que abandoné mi pueblo
que huí rompiendo el crudo umbral
como un puma aterrado

pero yo te aseguro que no me han quitado nada
puesto que de esta tierra no me van a apartar

pues como van a robar mi volcana y su volcán
desviar de mi alma el embocar de mi río con su ría
hacharme en el paisaje el árbol con su arboladura
matarme en plena sien el rudo piojo con su pioja
quemar con un fogón usual mi libro con su librea
juntarse el yatagán con su dolor y su dolora

hacer agua en temporal mi bote con su bota
batir en retirada mi conjuro y su conjura
vibrar la cuerda de mi solfeo con su solfear

tu me preguntas como fue el acoso aquel que obtuve
pnes el ojo a ojear en la estación de mi memoria
y bien concedo que al final ganaron la batalla
que falta conocer el resultado de la guerra

pero confieso que yo no extravié un grano de polen
puesto que de esta tierra no me van a apartar
pues como van a extenuar mi caso con su casa
adelgazar mi saco vecinal con su saqueo
uncir mi canto universal de grillo y su grillete
vaciar de contenido mi arauco y su araucaria

cavar con fúnebre placer mi tumbo con su tumba
frenar la turbulencia de mi gesta con su gesto
el choque de mis esperantes con su espera dura
el equipaje del destierro es mi maleta de humo
puesto que de esta tierra no me podrán apartar

patricio manns

letra do trovador chileno
que gosto escoitar a miudo
con musica horacio salinas
cantada polo grupo inti-illimani
no disco palimsesto

17-11-2010

nocturna mariña

a lua mais pequena saiu das tristes augas
con ganas de medrar cos restos destas praias

que lonxe van as dornas dos vellos pescadores
e a lua vai con eles ate que o dia volte

as nenas xa non dormen con esta lua estraña
e buscan nas estrelas os soños que lles faltan

afundense nas augas as illas paseniño
mais resisten os faros coa axuda dos golfiños

o vento nos piñeiros as aves cos seus chios
e as nubes tan caladas xa lanzan desafios

e vai a baixamar abandonando as algas
que reclaman as costas pra non perder a maxia

o reloxio de area dez metros ten de alto
e vai medir o tempoque a noite esta durando

as nenas pola praia van recoller medusas
e naufragxs de marzo cargados de preguntas

manolo pipas

un vello poema do tempo

anterior ao chapapote

Distribuir contido