decia el viejo yupanqui
que paris era su centro
un gran cruce de culturas
de este tiempo de revuelos
atahualpa por el sena
como un moderno arriero

va y viene viene y va
estancias por largo tiempo
pero el era de su tierra
y volvia el guitarrero
cuando regar precisaba
su arbol con versos nuevos

el payador que regresa
a su colorado cerro
las milongas y las zambas
los potrillos los horneros
saludan al solitario
conversan con el maestro

tu voz abuelo atahualpa
en disco grande y pequeño
y un rumor que me acompaña
entre caminos y vuelos
las montañas y las pampas
el alvertido trovero

tu cancion en otras voces
ay la negra en dos conciertos
tu paisaje por mi tierra
ese poncho de arriero
esa luna tucumana
ay poeta y guitarrero
........

la inmensidad de los cerros
la soledad inmensa
inmensa atahualpa tu tierra
inmenso este silencio
y tu memoria yupanqui inmensa
 
diego minas 10-09

perdida por estas ruas
porque choras ti chamaca
donde estará a tua nai
e a tua casa

cos teus guaraches tan rotos
chiquita de donde ves
cos teus mocos e lagañas
ti que tes

a tua saia da calor
chamaquita polo iago
ti chegache de chiapas
deses altos

que nos venden eses ollos
mazapans e caramelos
cigarros e cacahuates
que te merco

o teu sorriso non se merca
fanche retratos de lonxe
camaras con pouco tacto
que te rouban

con que xogas con que soñas
amodiño o camiñar
xa sae outra lua chea
xa te vas

lariño 1-10
andador de oaxaca

as outras vendedoras da merced



no centro da cidade de mexico

perto do inmenso mercado da merced

hai outro mercado chiquito

entre san pablo e as cruces

onde se venden cousas mui grandes



mulleres mozas vendedoras

que deixan na casa ao seu fillo

e cargan a sua mercancía

cada mañan cada tarde

e co seu sorriso tentan vender

pero moitas veces non sacan nada



vendedoras ambulantes

dunha esquina da merced

golpeadas polos gobernos

organizadas mulleres

con cruces reais nas suas costas

de compañeiras asasinadas

mulleres que venden o seu corpo

traballadoras sexuais

mulleres sexoservidoras

.......



onte estas anonimas compañeiras

que levan vintecinco anos organizadas

tiveron un evento onde falaron

para unhas camaras que non debian

mostrar logo os seus rostros

pero si toda a sua palabra

e neste espacio cantou

sete rolas leon chavez teixeiro

co grupo xs profugxs do manicomio



a cantiga da merced



a guitarra desgraciada

o sombreiro e mais os lentes

o paliacate na perna

pro suor que cae da frente



as guitarras desgraciadas

a cancion dunha muller

baixo cajón e darbuka

o camiño por facer

veciños e mariposas

ai mil novecientos diez

na rua vai muito frio

na esquina está a chover



as mulleres desgraciadas

hoxe non hai pra comer

elas venden tantas gracias

candelaria ti que ves

esta loita vai pra longo

compañeiras da merced



lariño na noite

do 2-2-10

muitos sois e luas irao nascer
mais ondas na praia rebentar
ja nao tem sentido ter ou nao ter
vivo com o meu odio a mendigar

tenho muitos anos para sofrer
mais do que uma vida para andar
bebo o fel amargo ate morrer
ja nao tenho pena sei esperar

a cobiça é fraca melhor dizer
a vida nao presta pra sonhar
minha luz dos olhos que eu vi nascer
num dia tao breve a clarear

as aguas do rio sao de correr
cada vez mais parto sem parar
sou como o morcego vejo sem ver
sou como o sosego sei esperar

josé afonso

texto dunha cançao
do disco como se fora o seu filho
poeta e trovador portugues
mestre de varias geraçoes e alma
da revoluçao dos cravos do 1974

unha pequena mesa
e duas sillas de plastico
no pasillo do nuevo mundo
que paradoxa que historia

o meu café e o teu chocolate
o vosa bebida orixinaria
e a que os meus trouxeron
roubada noutro continente

o meu espacio que vai nacendo
e o teu sitio algo abandonado
o teu lobo e as miñas nubes
que levamos cara outras terras

unha pequena mesa
cecais en outro mundo
duas tardes de platicas
o teu diario e o meu libro

os espacios colectivos
as prazas e os patios
as nosas palabras
cancions e imaxes

lariño
mesoamerica 1-10