caderno de comentarios

31-1-2015

seguimos tristes

 

non me atrevín

a contestar as túas palabras

agardei que se sumara outra voz

ou outro comentario sobre outros versos

e agora ando a escribir

de ayotzinapa coa mesma tristura

 

11-11-2014

Tristes seguimos

Ayotzinapa, México... Como si cada uno de ésos muchachos llenos de esperanza, hubiera sido uno que tenia que volver a nuestra casa, nos hemos quedado con ésta sensación de tristeza y de infinito vacío y desesperanza...

 Gracias Manolo por tu solidaridad.

27-10-2014

da lexendaria visita

 

ola amiga e posibles lectores

un ano e un mes sen recibir acá comentarios

que algúns si me chegan ao meu correo

e tardei un rato en adiviñar quen podes ser amiga

lexensaria visita a do césar isella, boa definición

unha cálida aperta isabel

da miña melisa pro teu mate

 

 

23-10-2014

"Acuso recibo"

A verdade é que o verbo acusar non soa ben nin acompañado de recibo....

¡¡¡¡Moitas grazas Pipas!!!!

 

A ver se a próxima visita lexendaria podémola compartir en directo.

Un abrasote410

25-9-2013

a caracola as redes os ritmos

graciñas
os primeiros versos escribinos en marzo
no museo do telégrafo de mexico
a caracola ven das comunidades zapatistas
logo lin algo do silvo da gomera
e o resto foi saindo aos  poucos
co ritmo dos tempos pasados
das outras redes
unha aperta
pipas

23-9-2013

A caracola e as redes

Gostei muito de poema enrriba citado. Xa sabes que soy novato nesto da poesia, mais gustoume o repaso que fas dende as más "antigas" formas de comunicación hata as más "modernas". Xa sabes que no meu blog indico que teño alergia a facebook, twitter e demais. Identifiqueime. Unha aperta Kalamario
27-5-2013

das terapias dos versos

si que escribimos mais cando non estamos ben
e a poesia pode pasar de terapia a un xogo
e as fronteiras dos xéneros como todas elas
son para brincalas sen permiso
ou derrubalas e logo xogar cos seus escombros
eu levo anos perdido entre versos
graciñas por escribir e unha aperta
25-5-2013

Perdidada entre os versos

Toda a vida atopei na escritura una vía de escape, cando estaba mal escribía o que sentía, cando estaba ben tamén. Curiosamente á xente que me sigue lle gusta máis o que transmito cando estou mal, ás veces penso que non me queren ben pero resulta que cando me atopo melancólica ou triste transmito máis que cando ando feliz e contenta. Polo menos eso me acontecía ata non hai moitos meses. Quizáis sexa que durante moito tempo sempre escribín máis en negativo que en positivo pero dende hai xa uns anos decidín facer algo positivo da miña vida e ainda que ás veces escribo tristuras tamén escribo ledicias que debe ser coa práctica empezan a gustar entre a miña xente. Sempre escribín prosa, nuca se me dou pola poesía pero dende hai un tempo a poesía chamou ás miñas portas e recibiu unha cálida bencida. Afortunada de min de terte atopado onte no Calvario e coñecer algúns dos teus versos, agora xa me fago seguidora desta páxina que estou por asegurar me vai gustar máis con cada poema que lea. Practiquemos texto salvaxe ata acadar o sarcasmo!
25-2-2013

a historia en versos

a historia contada en versos ... escribes
ben sabes amigo que a historia a escriben os vencedores
a outra historia vai en romances en corridos verso e musica
a historia e tamen a lenda
graciñas polos dous comentarios
pipas
25-2-2013

Muy interesante...

la historia que cuentas de la bandera mexicana, como fueron los colores cambiando de significado. La propia historia de Mexico contada en unos versos. ¡Enhorabuena!. Kalamario.
21-2-2013

Mulher de pedra

Preciosa poesía. Este estilo de poesías tuyas, cortas y evocadoras, ya sabes que es el que más me gusta. Y esta es muy buena. Apertas. Kalamario.
13-2-2013

dos encontros e a terra

o encontro na cidade e a saida ao rural
a tua familia como un bosque
deses en perigo de extincion
graciñas polo camiño
e o rio bota e non bota por fora
coma os homes fai ben e fai dano
unha aperta con amorín e cariño
pipas
12-2-2013

Cada vez que te atopo, agromo

Compromiso e lealdade contra fuxida e medo Saber mirar o esquelete saber querer á morte que hai na vida O esforzo fainos sabias de nós mesmas Que teñas grandes viaxes en ti mesmo! Ana
06-12-2012

do ritual e do parque


pequeno ritual
tamen podia ser titulado atopei no parque
a imaxe ten un mes e os versos que son poucos
tardaron e sairon en duas tandas
nestes dias seguimos nesta onda poetica
das pequenas cousas rituais parques musicas...
unha aperta amigo
03-12-2012

"Atopei no parque"

Sentido y sensible poema que se agradece después de tanta carga socio-politica. ¡Enhorabuena!
20-10-2012

de exposicions e exploracions

graciñas e coidado
na exploracion que hai espacios perigosos
eu tentei voltar pola exposicion pero non puido ser
gardo outras fotos da obra do compañeiro
unha aperta
03-10-2012

A exposición de Franklin

Fermosos versos os que te inspirou a exposición de Franklin. Non coñecía esta web e gustoume moito o que puiden ver, pois aínda teño moito que explorar. Parabéns.
03-9-2012

a cidade e as palabras

a repeticion dunha palabra ou verso
é unha boa licencia poetica
da que non gosto abusar
e era unha tentacion
seguir escribindo o poema
cecais algun dia saia algo mais
unha aperta
30-8-2012

Graciñas, Pipas

Me quedo con "A nosa cidade soñou ser mais pequena" Me encantan los poemas que repiten la misma palabra inicial, les da mucha fuerza. Deben ser cortos, como el tuyo, eso sí. Apertas.
19-8-2012

pombas e camiño

uns saudos para pombas e chamaca
e para toda a banda
desde vigo para iruña
o camiño
xa o dirá a lua

apertas
manolo
15-8-2012

Dende Iruña ata Vigo

Un saudo como te prometín. María acordábase das tuas pombas. Nos vemos en outono en Iruña. Un bico de María, Xabi, Pedro e meu.
13-6-2012

Yo por eso

ya firmo con mi propio mail y he quitado el detector de robots, total, un hacker, si quiere entar va a entrar...

Ahora, lo tuyo es muy raro, sobre todo el anterior, con carácteres cirílicos y toda la ostia, y boicoteando un espacio de poesía en galego...Raro-raro.
Esta y la anterior del Calamar cabreado APERTAS !!
11-6-2012

Si, Sí

mejor que no nos rescaten. Yo ya no entiendo nada, la banca lleva toda la vida forrándose, y ahora hay que rescatarla? Y los 6 millones de parados, esos sin rescatar, no? Mejor no sigo que luego se me aparece Rajoy en las pesadillas. APERTAS!!!
06-6-2012

un saúdo atlantico

graciñas amelia e un saúdo atlantico
aos teus ventos e cerros e seguimos camiñando
unha aperta manolo
02-6-2012

un saludo desde Ecatepec, la ciudad de los vientos.

Las palabras, nos llevan a visitar sitios insospechados. Son imágenes que se construyen y nos ayudan a ver sin ver, a oler sin oler, a recorrer sin dar un paso. Gracias Manolo por tu trabajo.

escrive no caderno de visitas

se queres deixar o teu comentario, faino: