18-6-2015

eco

 


 

Hai un lugariño onde hedras e silvas rifan a eito.
Onde aniña a néboa a par das paredes que perden o xeito.
Onde adobía o chan cun mosaico de tellas o albanel do tempo
De onde fuxiron os contos por falta de alento.
Onde correquevoa o lusco e o fusco semella leeeento

 

Desaparece o silencio
se cantan as fendas os laios do vento
Ninguén habita as ruínas
pra lle dar sentido ao son do lamento
Acubilláronse as pedras, pra tornar o frío,
nun manto de fentos
Marcharon todas as risas atrás da lembranza,
camiño do eco

 

                  A lúa prendeu a luz
                  neste velorio de sol,
                  o lar non ten calor,
                  non ten sabor o sal,
                  nin a palabra, voz.

 

Os soños que se teceron
fixeron coas tellas o mesmo traxecto
Aquí a santa compaña
abúrrese toda por falta de medo
Hai un murmurio de mágoa,
cantiga de fonte,
salouco de inverno,
deita saudade de historias que xa fican lonxe,
conversas de hai tempo...

 

paco barreiro

 

cancion do directo do compañeiro
e grababa por puntada sen fío
no disco a lúa prendeu a luz